2 Οκτωβρίου 2010

Ναι, οι Χριστιανοί μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία - Συνέντευξη με τον John Stott

Το περιεχόμενο της συνέντευξης αυτής θεωρώ επίκαιρο και αρκετά αξιόλογο για αναδημοσίευση στο μπλόγκ μου:
Δρ. Στόττ, κάποιος είπε, ότι ένας Μπίλλυ Γκραίαµ µπορεί µεν να βοηθήσει πέντε εκατοµµύρια ανθρώπους στο Χονγκ Κόνγκ, να στραφούν στο Χριστό, αυτό όµως δεν θα είχε βαθειά επιρροή στην κοινωνία. Γιατί άραγε έχουν οι Χριστιανοί τόσο λίγη επιρροή πάνω σ' αυτά πoυ συµβαίνουν γύρω τουςΩς ευαγγελικοί χριστιανοί τονίζουµε, πως το µόνο έργο µας πρέπει νάναι να φέρουµε το Ευαγγέλιο στους ανθρώπους, κι αφού εκείνοι το δεχτούν, η κοινωνία αυτοµάτως θα αλλάξει. Μερικοί διακηρύττουν φανερά πως στόχος τους είναι η αλλαγή της κοινωνίας, όµως αυτό που παρατηρούµε, π.χ. σε πολλούς Χριστιανούς της Ν. Αφρικής, είναι ότι σήµερα δεν στάθηκαν ικανοί να λύσουν τα βασικά προβλήµατα της κοινωνίας τους (σημ. το 1988 ακόμα κυριαρχούσε το στην Ν. Αφρική το apartheid). Εύχοµαι να το καταφέρουν. Γι' αυτό νοµίζω πως καταλαβαίνω την παρατήρηση που αναφέρατε. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγµατα, όπου το κήρυγµα του Ευαγγελίου οδήγησε σε σημαντικές κοινωνικές αλλαγές. Σκεφθείτε τη δική µου πατρίδα! Το βιβλίο «Η Αγγλία πριν και µετά τον Ουέσλεϋ» άναφέρεται στις τεράστιες κοινωνικές αλλαγές που έλαβαν χώρα κατά την αναζωπύρωση τον καιρό του Ουέσλεϋ, δηλαδή στις αρχές του 18ου αιώνα.
Όµως αυτά είναι παραδείγµατα του παρελθόντος. Πώς είναι σήµερα τα πράγµατα; Δεν είναι το χάσµα µεταξύ κοσµικής και χριστιανικής σκέψης µεγαλύτερο σήµερα; Υπάρχει ελπίδα για τους χριστιανούς να επηρεάσουν την κοινωνία στην οποία ζουν; Ασφαλώς και υπάρχει ελπίδα. Δεν πρέπει να ξεχνάµε πως ο Χριστός είπε στους µαθητές Του ότι αυτοί είναι το Αλάτι και το Φως του κόσµου. Το αλάτι, στον καιρό του Ιησού, εκτιμείτο και για τις απολυµαντικές και συντηρητικές του ιδιότητες. Οι Χριστιανοί καλούνται να εµποδίσουν (ή τουλάχιστον να επιβραδύνουν) την αποσύνθεση της κοινωνίας στην οποία ζουν. Και ως «φως» πρέπει να µεταδώσουν στο περιβάλλον τους την ελπίδα που εκείνο έχει ανάγκη. Είµαι σίγουρος, πως αν οι Χριστιανοί είναι πραγµατικά αφιερωµένοι στον Κύριό τους, τον Ιησού Χριστό, και δεν κάνουν συµβιβασµούς, θα είναι ικανοί να επηρεάσουν και να αλλάξουν την κοινωνία στην οποία ζουν.
Εσείς καθιερώσατε τον όρο «διπλή ακρόαση» (double listening): Ακοή προσηλωµένη στο λόγο του Θεού, αφ' ενός, και αφ' ετέρου ακοή προσηλωµένη στις κραυγές της κοινων{ας, ώστε το Ευαγγέλιο να µεταδοθεί αποτελεσµατικά. Πώς το εφαρµόζετε αυτό προσωπικά; Όταν µιλάµε για ευαγγελισµό εννοούµε την διακήρυξη του λόγου του Θεού στον κόσµο γύρω μας. Είναι συνεπώς δική µας ευθύνη να δώσουµε το Ευαγγέλιο στον κόσµο, προσαρµοσµένο μάλιστα στην γλώσσα του. Πρέπει δηλαδή να είμαστε ικανοί να κατανοούμε τόσο τον «αρχαίο» λόγο του Θεού όσο και την «σύγχρονη» εποχή µας. Η διπλή ακρόαση απαιτεί τόσο την αφοσίωση μας στη Βίβλο, την κατανόηση δηλαδή και την εφαρµογή της στη ζωή µας, όσο και προσοχή στις ανάγκες του σηµερινού κόσµου, στις κραυγές των χαµένων, των φτωχών, των αποξενωµένων. Τα λόγια της Βίβλου τα ακούµε για να υπακούµε σ΄αυτά. Τις φωνές του κόσµου τις προσέχουμε για να τον κατανοούµε. Πρίν από δεκαπέντε χρόνια ξεκινήσαµε στην εκκλησία µας έναν «κύκλο ανάγνωσης» µε νέους διανοούµενους, γιατρούς, δικηγόρους, καθηγητές, αρχιτέκτονες και άλλους Χριστιανούς, που αγαπούν το διάβασµα. Επιλέγουµε µη χριστιανικά λογοτεχνικά έργα. Μαζευόµαστε κάθε τέσσερις µε έξι εβδοµάδες και συζητάµε, για το θέµα ενός κινηµατογραφικού έργου, ή ένα βιβλίο, για το οποίο προηγουµένως έχουµε συµφωνήσει. Δίνουµε ιδιαίτερη προσοχή στο κρυµµένο µήνυµα που αυτό µεταφέρει. Στο τέλος προσπαθούµε να το συσχετίσουµε µε τη Βίβλο και ό,τι διδασκόμαστε στο θέµα αυτό.
Στις θεολογικές θεµελιώσεις του Συνεδρίου είπατε πως η ενανθρώπιση του Χριστού είναι και αναγκαίο πρότυπο για τον Ευαγγελισµό. Τι σηµαίνει αυτό; Πίσω από τη θέση αυτή κρύβεται η κλήση να στραφούµε στο κόσµο µε τον ίδιο τρόπο όπως ο Χριστός «έγινε σάρκα», φέροντας έτσι το µήνυµα της Αγάπης του Θεού στον κόσµο. Δεν έχει νόηµα να κηρύττουµε το Ευαγγέλιο, χωρίς να έχουµε ιδέα ως προς το πού βρίσκονται οι άνθρωποι στους οποίους πρέπει να µεταφέρουµε το µήνυµα αυτό. Δεν µπορούµε να κηρύξουµε το Ευαγγέλιο σ' έναν µαρξιστή µε τον ίδιο τρόπο που θα το κηρύξουµε στον βουδδιστή, στον κοσµοπολίτη Ευρωπαίο ή στον οπαδό του Ισλάµ. Πρέπει πρώτα να εισχωρήσουµε στον τρόπο σκέψης του. Ταυτόχρονα όµως, πρέπει να δείξουµε συµπάθεια και για τον συναισθηµατικό του κόσµο, τους πόνους του, την αποξένωσή του, την µοναξιά του αλλά και την αιώνια απώλειά του χωρίς τον Χριστό. Πρέπει να τον προσεγγίσουµε εκεί που βρίσκεται. Αυτό φυσικά απαιτεί χρόνο, δηµιουργία φιλίων, για να μπορέσουμε να εισχωρήσουμε στο κόσµο του και να τον κατανοήσουμε «εκ των έσω».
Ένα άλλο ερώτηµα που απασχολεί πολλούς συνειδητούς Χριστιανούς είναι η σχέση του Ευαγγελίου µε έναν απλούστερο τρόπο ζωής. Ποιά σηµασία έχει αυτό για σας προσωπικά; Κατ΄αρχήν θάθελα να εκφραστώ γενικά πρωτού µιλήσω προσωπικά. Ο όρος «απλούστερος τρόπος ζωής» έγινε δηµοφιλής από την «Διακύρυξη της Λωζάννης», η οποία σε µια πάραγραφό της καλεί σε ένα τέτοιο τρόπο ζωής. Στη συνέχεια έλαβε χώρα και µια συζήτηση, όπου καθορίστηκε η «ευαγγελική υποχρέωση για έναν απλούστερο τρόπο ζωής». Ο όρος «απλούστερος» είναι βέβαια σχετικός, όπως και οι όροι «φτώχεια» και «πλούτος». Αυτό που σε µερικές χώρες θεωρείται «λιτό» µπορεί σε άλλες να θεωρείται «πολυτελέστατο». Αυτό πρέπει να το έχουµε υπόψη µας. Επίσης, πρέπει να είµαστε σαφείς, πως δεν πρόκειται εδώ για διακύρηξη ενός «νέου νόµου», επειδή έτσι σαν Χριστιανοί θα ξεπέφταµε σε έναν φαρισαϊσµό. Αυτό όµως πού χρειάζεται είναι να γνωρίσουµε ορισµένα στατιστικά στοιχεία της εποχής µας: Για ένα δισεκατοµµύριο ανθρώπους του κόσµου µας οι βασικές ανάγκες δεν είναι καλυµµένες. 10.000 άνθρωποι πεθαίνουν καθηµερινά από την πείνα. Πρέπει να κρατάμε αυτούς τους αριθµούς στη συνείδησή µας. Μόνο έτσι το 'Αγιο Πνεύµα θα παρακινήσει τις καρδιές µας, να απλοποιήσουµε τον τρόπο ζωής µας - από αλληλεγγύη με τους φτωχούς. Πιστεύω πως κάλλιστα θα µπορούσαµε να ζήσουµε σε χαµηλότερο επίπεδο ευηµερίας απ' ό,τι επιτρέπουν οι οικονοµικές µας δυνατότητες. Τι, προσωπικά, σηµαίνει αυτό; Αφήστε µε ν' αρχίσω από το φαγητό. Αποφάσισα, για παράδειγμα, να µην ξεπεράσω ποτέ ένα καθορισµένο βάρος - το οποίο είναι επτά κιλά λιγότερο από το κανονικό µου. Κάθε µέρα ζυγίζοµαι. Όταν φτάσω στο ανώτατο όριο, παραλείπω δύο απ' τα επόµενα γεύµατα. Δεν µου αρέσει ο χριστιανός νάναι παχύς. Πολλά χρόνια τώρα δε γεµίζω το πιάτο µου για δεύτερη φορά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσµο µας που ούτε για πρώτη φορά δεν µπορούν να γεµίσουν το πιάτο τους. Επίσης δεν αφήνω υπόλειµµµα στο πιάτο µου. Όταν µου βάζουν παραπάνω ζητάω να το αφαιρέσουν. Όσον αφορά τα υπάρχοντά µου, όπως είναι τα βιβλία ή τα ρούχα μου, ερευνώ. κάθε χρόνο τη βιβλιοθήκη και τη ντoυλάπα µου και δίνω σ' άλλους ό,τι δεν χρειάζοµαι. Είναι ανώφελο να κατέχει κανείς πράγµατα που ποτέ του δεν χρησιµοποιεί. Σχετικά µε το εισοδήµά µου, γνωρίζετε πως είµαι συγγραφέας εικοσιπέντε περίπου βιβλίων. Δεν βγάζω όµως τίποτε απ' αυτά. Όλο μου το εισόδηµά από τα βιβλία το διαθέτω για την διάδοση του χριστιανικού βιβλίου στον Τρίτο Κόσµο και στις Ανατολικές Χώρες(σημ. το 1988 ακόμα υπήρχε το ανατολικό μπλοκ). Θα µπορούσα γα είχα πολύ υψηλότερο εισόδηµα, αλλά δεν το χρειάζοµαι, γι' αυτό και εκχωρώ τα συγγραφικά µου δικαίωµατα.

Στο περιθώριο ενός συνεδρίου που έλαβε χώρα στη Στουτγκάρδη τον Σεπτέμβρη του 1988, συνεργάτες του γερµανικού ευαγγελικού πρακτορείου ειδήσεων IDEA πήραν συνέντευξη από τον βρετανό θεολόγο John Stott. Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στα ελληνικά στο περιοδικό «Σάλπισμα» τον Ιούλιο/Αύγουστο 1989. Η απόδοση στα ελληνικά είναι δική μου.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σημαντικό κείμενο για τη θέση και τη μαρτυρία ζωής των χριστιανών στην κοινωνία σήμερα.
Ιωάννα Σαχινίδου