15 Μαΐου 2013

«ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;»


Χθές το απόγευμα, στη Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα παρουσιάστηκε το άνω βιβλίο από τις εκδόσεις, «Ο Λόγος». Το βιβλίο πραγματεύεται την κρίση την οποία ο καθένας μας βιώνει τις μέρες αυτές. Μια κρίση, που δεν την προκαλέσαμε οι ίδιοι, τουλάχιστον ως ένα βαθμό. Υπάρχει ελπίδα να βγούμε από αυτή την κατάσταση; Τι ακριβώς φταίει; Η κρίση είναι μόνο οικονομική; Μήπως έχει και άλλες παραμέτρους και πτυχές;

Στο βιβλίο επιχειρείται μια συλλογή σκέψεων και απόψεων από 12 έλληνες συγγραφείς (της Ελλάδας και της Διασποράς) που εκφράζουν προσωπικά αυτό που ζουν. Όλοι με διαφορετικό μπάκγκράουντ και διαφορετικές απόψεις και γνώμες, αλλά με κοινή συνισταμένη την πίστη τους στο Θεό. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, ο κύριος σκοπός του βιβλίου είναι να προσφέρει μια σφαιρική ανάλυση του προβλήματος (η κρίση είναι πνευματική, ηθική, κοινωνική, οικονομική) και να ευαισθητοποιήσει και να προσφέρει πρακτικές απαντήσεις. Στόχος παραμένει να προκληθεί συζήτηση που ο τόπος έχει τόση ανάγκη.


Στην εκδήλωση συμμετείχαν πολλοί από τους συγγραφείς του βιβλίου μεταξύ των οποίων ο Δρ Γιώργος Αδάμ, Ποιμένας της Β΄ Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας καθώς και προσκεκλημένοι από τα άλλα δόγματα, μεταξύ των οποίων ο Πατέρας Ιγνάτιος, Γραμματέας της Επιτροπής Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας, και ο Πατέρας Φώσκολος, Καθολικός Εφημέριος στην Ενορία Αγ. Νικολάου στην Τήνο οι οποίοι με τη σειρά τους τόνισαν την ηθική και πνευματική πτυχή της κρίσης.

Ανάμεσα στους συγγραφείς-ομιλητές της βραδιάς ήταν και ο Σπύρος Παρασκευόπουλος, ομότιμος καθηγητής της Οικονομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Λειψίας στη Γερμανία, ο οποίος τόνισε ότι στην Ελλάδα πολλοί ζουν με τη ψευδαίσθηση ότι για την κρίση φταίνε άλλοι, και ως πολίτες της χώρας τους δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν ούτε πρωτοβουλίες για ν’ αλλάξει το σαθρό πολιτικο-οικονομικό και διοικητικό σύστημα το οποίο ευθύνεται για πολλά από τα κακά που μας οδήγησαν σε κρίση.

Διαβάστηκαν κείμενα από το ευρύ φάσμα θεμάτων που καλύπτει το βιβλίο. Λίγα αποσπάσματα:

Από το κεφάλαιο με τίτλο «Κρίσεις και λύσεις» του Χρήστου Κρεμμύδα, λέκτορα Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Royal Holloway, University of London: «Κάθε κρίση οδηγεί σε ενδοσκόπηση άτομα και πολιτείες. Πληθώρα ερωτημάτων διατυπώνονται σχετικά με το ‘πώς’, το ‘πότε’, το ‘γιατί’ . Όμως η αναζήτηση νοήματος που λανθάνει πίσω από το ‘γιατί’ δεν μπορεί παρά να έχει βαθύτατα ηθική αναφορά. Ποιό είναι το νόημα μιας κρίσεως; Και κατά προέκταση, ποιές είναι οι ηθικές βάσεις στις οποίες εδράζεται η ζωή μιας κοινωνίας αλλά και του κάθε πολίτη; Αυτή η ηθική αναφορά και η στέρεη ηθική βάση έλειπε από την κλασική Αθήνα και ίσως λείπει και από την σύγχρονη Ελλάδα που δοκιμάζεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης.»

Από το κεφάλαιο με τίτλο «Η κρίση της κτίσης» της Δρ Ιωάννας Σαχινίδου: «Η Εύα και ο Αδάμ ξεπέρασαν τα ανθρώπινα, όρια, και τις εντολές του Θεού για να γίνουν ως θεοί. Το ίδιο κάνουμε εμείς παραβιάζοντας τις οικολογικές ισορροπίες της φύσης. Χτίσαμε σπίτια στην άμμο. Απλώσαμε τα πόδια έξω από το πάπλωμά μας, χτίσαμε νοικοκυριά με αέρινο χρήμα. Διαφθάρηκαν οι σκέψεις μας. Χάσαμε την απλότητά μας. Παρασυρθήκαμε από ηγέτες που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα και τους πόρους της χώρας. … Αυτάρκεια, που σημαίνει πληρότητα με τα αναγκαία για τη ζωή, είναι έννοια βιβλική. … Πληρωμένοι από την αγάπη του Θεού ας ανοίγουμε την αγκαλιά για να φροντίζουμε και άλλους που έχουν ανάγκη. Κατέχουμε αληθινά, μόνο ότι έχουμε δώσει.»

Από το κεφάλαιο με τίτλο «Ευαγγέλιο και κοινωνική δικαιοσύνη» του Δρ Πάρι Παπαγεωργίου: «Μπορεί η εκκλησία, εκτός από το παράδειγμα ζωής και τη φιλανθρωπία, να προβαίνει και σε αγώνες για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις; Η απάντησή μας είναι ότι, από τη μια πλευρά, η Εκκλησία ως θεσμός καλείται στο κήρυγμά της να εξαγγέλλει τον χαρακτήρα και το θέλημα του Θεού σε όλες τις σφαίρες του βίου. Με τούτο δεν εννοούμε βέβαια ότι καλείται να είναι φορέας εξουσίας, ν’ ασκεί πολιτική και να υποκαθιστά τις αρχές, αλλά να έχει το ρόλο της συνείδησης της κοινωνίας και του κράτους, καταγγέλλοντας κάθε ιδεολογία που έρχεται σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού: τόσο ιδεολογίες που αρνούνται τον Θεό και θεοποιούν τον άνθρωπο όσο και ιδεολογίες που αρνούνται τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, και θεοποιούν το χρήμα. Από την άλλη πλευρά, τα μέλη της εκκλησίας, οι συνειδητοί χριστιανοί ως πολίτες, έχουν κάθε λόγο να συμμετάσχουν, ατομικά ή και συνασπισμένοι, στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα και ν’ αγωνιστούν για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις ότι αυτός ο πεσμένος κόσμος μπορεί να γίνει παράδεισος, η αγάπη όμως δεν τους επιτρέπει να τον αφήσουν να γίνει κόλαση.» 

Δεν υπάρχουν σχόλια: