Η αλήθεια είναι εκείνο που αφορά τον προσανατολισμό του
ανθρώπου μέσα στο μυστήριο της ύπαρξης. Τι είμαι εγώ; Από πού ήρθα σ' αυτό το
πανόραμα της ζωής; Τι θέλω εδώ που ήρθα; Ποια είναι η τύχη μου ύστερα από το
θάνατο;
Τα τέσσερα μεγάλα αυτά ερωτήματα, αντιστοιχούν συμβολικό
με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κι όπως το πλοίο χρειάζεται οπωσδήποτε τον
προσανατολισμό του για να μπορέσει να διαπλεύσει τον ωκεανό και να φτάσει στον
προορισμό του ασφαλώς, έτσι και ο άνθρωπος χρειάζεται σωστό προσανατολισμό για
τα μεγάλα αυτά θέματα που αφορούν τον εαυτό του και το μέλλον του. Η αιτία της
μεγάλης αναστάτωσης και του σκότους που βρίσκεται ο αιώνας μας, οφείλεται στον
πλανεμένο προσανατολισμό του ανθρώπου.
Τι θα γινόταν αν σ' ένα πλοίο η πυξίδα του έδειχνε
εσφαλμένες κατευθύνσεις; Το αποτέλεσμα θα ήταν η αποτυχία του σκοπού, η
προσάραξη του πλοίου σε υφάλους και το κατάντημα, τέλεια καταστροφή.
Είναι μεγάλη αλήθεια ότι η απροκατάληπτη έρευνα μας
οδηγεί να δεχτούμε μια εστία υπερκόσμια από την οποία προήλθε το Σύμπαν.
Βέβαια, η υπερκόσμια αυτή εστία, ο Θεός, για να έχει έργο της το σύμπαν,
φαίνεται στη σκέψη μας εστία με τεράστια δύναμη και αφάνταστη τελειότητα. Και
κάποιος μπορεί να μας ρωτήσει: «Καλά, αλλά ποιος έκανε τον Θεό;»
Η ερώτηση «ποιος έκανε τον Θεό», είναι μια από τις
λεγόμενες ψευδερωτήσεις, δηλαδή είναι η διαπαιδαγώγηση του πνεύματός μας στα
πράγματα της φύσης, που θέτει το ίδιο ερώτημα σε όρια πέραν της φύσης. Βλέπουμε
κάτι εδώ στον κόσμο, βλέπουμε λ.χ. μια αμυγδαλιά και ρωτάμε: «Πώς βρέθηκε;» Η απάντηση
είναι ότι κάποιο αμύγδαλο έπεσε εκεί και φύτρωσε. Μπορούμε, βλέποντας έναν
άνθρωπο να ρωτήσουμε: «Πώς βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος»; Υπάρχουν οι γονείς του,
που τον έφεραν στην ύπαρξη.
Σε οποιοδήποτε φαινόμενο αν ζητήσουμε την αιτία που το
παρήγαγε, θα τη βρούμε. Στη μελέτη του κόσμου, τα πάντα έχουν μια αιτία που
βρίσκεται έξω από τον εαυτό τους. Ο πατέρας μου και η μάνα μου είναι έξω από
μένα· το αμύγδαλο ήταν έξω από την αμυγδαλιά κ.ο.κ. Αλλά τι θα πούμε στο ζήτημα
του Θεού; Λέμε: «Και τον Θεό ποιος τον
έκανε;» Η απάντηση είναι ότι ο Θεός είναι αυτοαίτιος, causa sui. Θα πεις: «Μα δε μπορώ να το καταλάβω».
Και βέβαια δε μπορείς να το καταλάβεις, ούτε θα μπορέσεις ποτέ, διότι ο Θεός
είναι Ον μοναδικό και απόλυτο. Μα, η ύλη; Το ίδιο αυτοαίτιο παραδέχεται κι ο
άπιστος, με τη διαφορά ότι ο άπιστος βρίσκεται ανοικτός, και δεν μπορεί να
σταματήσει εκεί, διότι πρέπει να μας εξηγήσει. Συγκεκριμένα το μυστήριο των
νόμων της ύλης είναι αντίστοιχο προς το μυστήριο της βουλής του Θεού. Κι
επιπλέον, στον υλιστή επιβάλλεται υποχρέωση να λύσει πολλές αντιφάσεις. Πώς,
δηλαδή, η ύλη έδωσε τη συνείδηση, δηλαδή κάτι που δεν έχει; Ή, πώς η ύλη
υποτάσσεται στον άνθρωπο, που είναι τμήμα της; Καθώς και χίλια άλλα μυστηριώδη
και αντιφατικά ερωτήματα.
Αν, λοιπόν, είσαι υποχρεωμένος, και είσαι (γιατί
οπωσδήποτε θα πρέπει να εκλέξεις μεταξύ μυστηρίων και μυστηρίων, μυστηρίων ύλης
και μυστηρίων πνεύματος), πρέπει κατά λογική συνέπεια να κάνεις εκείνη την
εκλογή που θα ικανοποιήσει τους έμφυτους πόθους σου, που θα σε προαγάγει και θα
σε ανεβάσει στην ύπαρξη· όχι εκείνη που θα σε ατροφήσει και θα σε μαράνει. Επί
πλέον, δεν πρέπει να δείξεις παράλογες σκέψεις και συμπεράσματα που τόσο
φωτεινά βγαίνουν από τη μελέτη της φύσης, μέσω της επιστήμης. Συνεπώς η αντίρρηση
για το αυτοαίτιο δεν έχει καμμιά σοβαρότητα. Το ότι δεν μπορώ να το καταλάβω δε
σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Περπατάς έξω τη νύχτα και ρίχνεις μια ματιά στα
λαμπερά αστέρια που καταστολίζουν τους ουρανούς, σαν αιωρούμενες λυχνίες της
αιωνιότητας και νομίζεις ότι είδες τα πάντα. Όχι! δεν είδες τα πάντα, γιατί
ποτέ δεν θα δεις το νόμο της παγκόσμιας έλξης που τα κρατάει εκεί ψηλά όλα
μαζί.
Είναι, λοιπόν, πολλά πράγματα που δεν μπορούμε ούτε να τα
δούμε μήτε να τα καταλάβουμε κι όμως υπάρχουν και τα βλέπουμε από τα
αποτελέσματά τους. Η εξωκόσμια Εστία, ο Θεός, μπήκε μέσα στην ιστορία και μας
μιλάει με τη γλώσσα μας. Συγκατάβηκε, δημιούργησε ολόκληρη αποκάλυψη του Εαυτού
Του και των σχεδίων Του και μας την έδωσε μέσω της Αγίας Γραφής.
Μέσα σ' αυτό το θεόπνευστο Βιβλίο μάς δίνεται η ιστορική
μαρτυρία ότι ο Θεός απέστειλε στον κόσμο τον Υιό Του, το άλλο Εγώ Του, που
είναι πνεύμα όπως Εκείνος, «Φως εκ Φωτός» που το έστειλε στον κόσμο και
σαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Ήρθε για να θυσιαστεί για τη
σωτηρία μας. Αυτός ετοίμασε ζωή, μακαριότητα αιώνια για τον καθένα από μας.
Όταν τα μάθουμε αυτά, και τα δεχτούμε με πίστη, τότε η σχέση μας με την
προσωπικότητα του Θεού είναι η μεγαλύτερη τιμή, η μεγαλύτερη δόξα μας, το
μεγαλύτερό μας καύχημα.
Όπου υπάρχει ειλικρίνεια στην έρευνα, κι όταν ο άνθρωπος
συναισθάνεται την αδυναμία του μέσα στο τεράστιο αυτό συγκρότημα που λέγεται «το
Σύμπαν του Θεού»; μαθαίνει ότι ο Θεός μέσα στο απέραντο αυτό-έργο Του, το
κατασκεύασμά Του, έχει μια θέση για τον καθένα από μας. Μαθαίνουμε ότι όλες οι
δυσκολίες μας, οι ηθικές, όλες οι αδυναμίες μας, (οι αμαρτίες μας όπως
ονομάζονται στη γλώσσα της Αγίας Γραφής), όλες διά του Ιησού Χριστού
θεραπεύτηκαν και μπορούν να θεραπευτούν έτσι που ο άνθρωπος να παρουσιαστεί
μπροστά στον Θεό άμωμος και ανέγκλητος. Και μαθαίνουμε επίσης την αγγελία ότι
θάρθει μια μέρα, όταν φύγουμε από τον κόσμο τούτο, που θα μπούμε μέσα στις
αιώνιες πραγματικότητες, για να χαιρόμαστε μέσα στο μεγάλο συμπόσιο στο οποίο
μας καλεί η γενναιοδωρία του Θεού.
Ο Ιησούς Χριστός μιλούσε για δείπνο μεγάλο στο οποίο
καλεί ο Θεός και μας δίνει ένδυμα να φορέσουμε και να μπούμε σ' αυτό. Αυτό το
ένδυμα είναι το έργο το λυτρωτικό που έκανε ο Χριστός. Έτσι η ψυχή μας από τώρα
προγεύεται. Κι αν είναι μόνο με το πρόγευμα ικανοποιημένη και χορτασμένη,
μπορούμε να φανταστούμε τι θα είναι όταν θα μπούμε μέσα στη ζωή εκείνη, την
αιώνια ζωή που η γενναιοδωρία του Θεού μας προσφέρει.
Ο Θεός δημιούργησε από ελευθερία, όχι από ανάγκη·
δημιούργησε ο Θεός από αγάπη για να καταστήσει κοινωνούς κι εμάς στη ζωή και
την μακαριότητά Του.
Πηγή:
Κωνσταντίνος Μεταλληνός, Δρ Μαθηματικών (απεβ. 1963), από
δημοσίευμα στο περιοδικό «Επιστήμη και Πίστη», Άνοιξη 1984.
