30 Σεπτεμβρίου 2010

Φαίνεται πως επιβεβαιώνει η επιστήμη την βιβλική περιγραφή για το πέρασμα του Ισραήλ από την Ερυθρά Θάλασσα

Την περασμένη Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2010, το «Βήμα» ανέφερε σε άρθρο με τίτλο, «Οι ισχυροί άνεμοι ‘χώρισαν στα δύο’ την Ερυθρά Θάλασσα για το Μωυσή»  ότι τελικά μπορεί όντως να άνοιξαν τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας για να περάσει ανάμεσά τους ο Μωυσής και ο λαός Ισραήλ.
Αυτό που η Βίβλος περιγράφει ως θαύμα φαίνεται πως σήμερα μπορεί να εξηγηθεί από την επιστήμη, σύμφωνα με μελέτη Aμερικανών επιστημόνων.  Η έρευνα, υπό τον Καρλ Ντριούς του Εθνικού Κέντρου Ατμοσφαιρικών Ερευνών (NCAR) και του πανεπιστημίου του Κολοράντο των ΗΠΑ, δείχνει ότι ένας ισχυρός ανατολικός άνεμος με ταχύτητα 100 χλμ/ώρα, που φυσούσε όλη τη νύχτα, μπορεί να απώθησε τα νερά ύψους περίπου δύο μέτρων, σε ένα σημείο όπου ο ποταμός Νείλος, σε κάποια καμπή του με σχήμα U, πιστεύεται ότι ενωνόταν με μια παράκτια λιμνοθάλασσα. Υπολογιστικές προσομοιώσεις δείχνουν ότι είναι εφικτό οι δυνατοί άνεμοι να παραμέρισαν τα νερά και να δημιούργησαν μια «γέφυρα» ξηράς σε μια περιοχή, από όπου οι Ισραηλίτες κατάφεραν, περπατώντας πάνω σε λασπωμένο αλλά ασφαλές έδαφος, να φτάσουν απέναντι, καθ'οδόν προς τη Γη της Επαγγελίας. Με τον τρόπο αυτό, είναι δυνατό να δημιουργήθηκε μια στενή χερσαία δίοδος, που έκλεισε ξανά μόλις ο άνεμος κόπασε (πνίγοντας τον αιγυπτιακό στρατό που καταδίωκε τους Ισραηλίτες). H «γέφυρα» αυτή εκτιμάται ότι είχε μήκος 3-4 χλμ. και πλάτος 5 χλμ. και παρέμεινε «ανοικτή» επί τέσσερις ώρες τουλάχιστον.

Η νέα μελέτη αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης έρευνας του Αμερικανού επιστήμονα σχετικά με τις επιπτώσεις των ανέμων στα βάθη των υδάτων. Η έρευνα για την Εξοδο βασίζεται σε ανακατασκευή των πιθανών τοποθεσιών και βαθών των πλωτών διαύλων στο δέλτα του ποταμού Νείλου, που έχουν μεταβληθεί σημαντικά με το πέρασμα του χρόνου, εκτιμώντας ότι στην πραγματικότητα ήταν μέσω αυτού του σημείου και όχι της σημερινής Ερυθράς Θάλασσας, όπου πέρασαν οι Ισραηλίτες.


«Ο διαχωρισμός των υδάτων μπορεί να κατανοηθεί μέσω της δυναμικής των υγρών. Ο άνεμος μετακινεί το νερό με τρόπο σύμφωνο με τους φυσικούς νόμους, δημιουργώντας ένα ασφαλές πέρασμα ανάμεσα στο νερό και μετά επιτρέπει ξανά στο νερό να εισβάλει και να καλύψει το πέρασμα» δήλωσε ο Ντριούς. 
Όπως επισημαίνει ο Jeffrey Zweerink  στο μπλόγκ του υπάρχουν στοιχεία, που μια περεταίρω ολοκληρωμένη μελέτη θα μπορούσε να φέρει στο φως:

Πρώτον,
η ακριβής διαδρομή της εξόδου των Ισραηλιτών είναι ακόμα άγνωστη. Ερευνητές της Βιβλικής Αρχαιολογίας και Αιγυπτιολόγοι συζητούν ακόμη για αρχαίες τοποθεσίες και ονόματα που αναφέρονται στο 14ο κεφάλαιο του βιβλίου της Εξόδου και για τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας. Αν η έξοδος όντως έγινε μέσω αυτής της περιοχής θα πρέπει εκεί να ψάξουμε για χειροποίητα αντικείμενα που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την κίνηση μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων όπως και υπόλοιπα από την καταστροφή μιας αρχαίας στρατιωτικής δύναμης (άρματα, λόγχες, κ.λπ.).
Δεύτερον, η εξεύρεση «φυσικής εξήγησης» για τον χωρισμό των υδάτων στην Ερυθρά Θάλασσα με κανένα τρόπο δεν μειώνει τη θαυματουργή φύση του γεγονότος. Στη Βίβλο συναντάμε τριών κατηγοριών θαύματα: θαύματα υπερβατικά, θαύματα μετασχηματισμού και θαύματα διατήρησης. Τα υπερβατικά θαύματα απαιτούν δράση πέρα από τους νόμους της Φυσικής (όπως π.χ. η ανάσταση ή η παρθενική γέννηση) και είναι αυτό το είδος που κάνει τους περισσότερους να σκέφτονται για «θαύμα». Ωστόσο, πολλά (αν όχι τα περισσότερα) από τα θαύματα της Βίβλου δεν παραβιάζουν τους νόμους της Φυσικής. Ο χωρισμός των υδάτων στην Έξοδο αποτελεί ένα καλό παράδειγμα τέτοιου θαύματος. Διαβάζοντας το κείμενο, διαπιστώνουμε ότι ο Θεός χρησιμοποίησε έναν ισχυρό ανατολικό άνεμο που φυσούσε όλη τη νύχτα για να σαρώνει τη θάλασσα προς τα πίσω. Έτσι διαφαίνεται, πώς οι επιστήμονες βρήκαν εξήγηση για το πώς το θαύμα θα μπορούσε να έχει συμβεί. Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί τη θαυματουργή φύση του γεγονότος, διότι είναι ένα σπάνιο περιστατικό που συνέβη ακριβώς τη στιγμή που οι Ισραηλίτες χρειάστηκαν οδό διαφυγής.

4 Σεπτεμβρίου 2010

Χρειάζεται Δημιουργό το Σύμπαν για να υπάρχει;

Χθες το ΒΗΜΑ είχε άρθρο με τίτλο «Το Σύμπαν δεν χρειαζόταν Δημιουργό», επισημαίνοντας ότι ο διάσημος βρετανός επιστήμονας, Stephen Hawking, ασπάζεται τελικά την άποψη ότι κοσμολογία και πίστη στο Δημιουργό είναι ασυμβίβαστες:  «Είχε ανάγκη το Σύμπαν από έναν Δημιουργό; Οχι» απαντά ο Χόκινγκ στο βιβλίο του με τίτλο «Το Μεγάλο Σχέδιο», αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύθηκαν στους «Τimes» του Λονδίνου. «Το Σύμπαν δεν είχε ανάγκη το 'χέρι' του Θεού για να δημιουργηθεί και το Μπιγκ Μπανγκ υπήρξε αναπόφευκτο αποτέλεσμα των νόμων της φυσικής, υποστηρίζει στο νέο του βιβλίο ο Στίβεν Χόκινγκ. Σε αυτό ο πιο διακεκριμένος επιστήμονας της Bρετανίας αναθεωρεί παλαιότερες θέσεις του και λέει τώρα ότι η επιστήμη της κοσμολογίας και η θεολογία δεν είναι συμβατές. Ο παραπληγικός επιστήμονας γράφει ότι η σύγχρονη φυσική δεν αφήνει καμία θέση για τον Θεό στη δημιουργία του Σύμπαντος, ακολουθώντας τα 'βήματα' του δαρβινισμού που απάλλαξε τη σφαίρα της βιολογίας και της εξέλιξης από την ανάγκη κάποιου 'Δημιουργού'».

Είναι αρκετά νωρίς να κάνει κανείς σχόλια επάνω σ΄αυτή τη διαπίστωση του Χόκινγκ (το βιβλίο του θα αρχίσει να πωλείται από την επόμενη Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου) αλλά ήδη έχει δημιουργηθεί ντόρος στα μέντια για την «ανακάλυψη» αυτή. Θα επανέλθουμε στο θέμα αργότερα.

Στο βιβλίο του «Τα Όρια της Επιστήμης» ο Peter Medawar, ο λαμπρός επιστήμονας της Οξφόρδης που απέκτησε το Νόμπελ Ιατρικής για την εργασία του στην ανοσολογία, γράφει: «Η επιστήμη είναι ασύγκριτα το πιο πετυχημένο επιχείρημα» της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα. Αλλά, κάνει μια σημαντική διάκριση ανάμεσα σε αυτά που αποκαλεί «υπερβατικά» ερωτήματα, τα οποία πρέπει να απαντηθούν από τη θρησκεία και την μεταφυσική, και ερωτήματα σε σχέση με την οργάνωση και τη δομή του υλικού σύμπαντος.

Τι γίνεται με το ζήτημα του Θεού; Υπάρχει σκοπός στο σύμπαν; Ο Medawar επισημαίνει ότι οι επιστήμονες πρέπει να είναι προσεκτικοί σε ότι αφορά διακηρύξεις αυτοπεποίθησης και δογματικές υπερεκτιμήσεις επειδή εύκολα μπορεί να χάσουν την εμπιστοσύνη του κοινού. Αν και ορθολογιστής, καθ΄ ομολογία του, ο Medawar είναι σαφής σ΄ αυτό το θέμα: «Το ότι πράγματι υπάρχει όριο στην επιστήμη είναι αρκετά πιθανό επειδή υπάρχουν θέματα στα οποία η επιστήμη δεν μπορεί να προσφέρει απάντηση, και καμιά δυνατή περαιτέρω εξέλιξή της δεν θα μπορούσε να την εξουσιοδοτήσει να απαντήσει. ... Έχω κατά νου ερωτήματα όπως: Πώς έγιναν τα πάντα; Για ποιό λόγο είμαστε όλοι εδώ; Ποιό είναι το νόημα της ζωής; Ο δογματικός θετικισμός – σήμερα κάπως ξεπερασμένος – θα απέρριπτε τέτοια ερωτήματα ως μη-ερωτήματα ή ψευτο-ερωτήματα που μόνο ευκολόπιστοι μπορούν να θέσουν και μόνο τσαρλατάνοι ισχυρίζονται πως είναι σε θέση να απαντήσουν».

Το θέμα είναι σημαντικό: Η επιστήμη δεν μπορεί να πει αν υπάρχει Θεός ή όχι. Δεν μπορεί να μας πει γιατί είμαστε εδώ (αν και, όπως ο Hawking φαίνεται τώρα να έχει ανακαλύψει, μπορεί να υπάρχουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για το πώς αυτό συνέβει). Σε θέματα που αφορούν ένα νοήμα, έναν σκοπό ή αξίες, η επιστήμη είναι ανήμπορη να απαντήσει. Και αυτό δεν σημαίνει κριτική στην επιστήμη - απλά είναι η αναγνώριση πως υπάρχουν κάποια όρια στη ικανότητά της. Οι διακήρυξη του Hawking δεν είναι χαρακτηριστική για την επιστήμη στο σημείο αυτό, καθώς οι περισσότεροι επιστήμονες έχουν επίγνωση των ορίων του κλάδου τους, και δεν βλέπουν προβλήματα να αναζητήσουν απαντήσεις αλλού, ειδικά όταν πρόκειται για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής.

Η πίστη στο Θεό δεν είναι κάτι το παράλογο, αλλά διαθέτει έναν ειδικό και ισχυρό ορθολογισμό. Αντιπροσωπεύει ένα θαυμάσιο τρόπο για την αίσθηση των πραγμάτων.«Πιστεύω στον Χριστιανισμό», είπε ο C. S. Lewis, «όπως πιστεύω ότι ο ήλιος έχει ανατείλει - όχι μόνο επειδή τον βλέπω, αλλά επειδή μέσω αυτού βλέπω κάθετι άλλο».