O Τσαρλς Μάλικ γεννήθηκε το 1906 και μεγάλωσε ως πολίτης στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στο σημερινό βόρειο Λίβανο. Ελληνορθόδοξος «μέχρι το κόκαλο», όπως το εξέφρασε αργότερα ο γιός του Χαμπίμπ, ο Μάλικ φοίτησε σε προτεσταντικό γυμνάσιο οικοτροφείου και στη συνέχεια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού. Έκανε διδακτορικό στη φιλοσοφία υπό τον Alfred North Whitehead στο Χάρβαρντ και τον Martin Heidegger στη Γερμανία.
Μετά
το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πόλεμου, ο Μάλικ υπήρξε πρεσβευτής του Λιβάνου
στις ΗΠΑ (1945-55) και έπειτα υπουργός Εξωτερικών του Λιβάνου (1956-58).
Συμμετέχοντας στην ιδρυτική διάσκεψη του ΟΗΕ το 1945 εντάχθηκε στη νεοσύστατη
Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Οι διπλωματικές του ικανότητες, ως προέδρου της
Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, οδήγησαν στην ψήφιση της Οικουμενικής Διακήρυξης
των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (UDHR) στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Σαράντα οκτώ έθνη
(τότε) ψήφισαν υπέρ, οκτώ απείχαν, κανένα κατά.
Αυτό
θεωρήθηκε θαύμα, δεδομένης της παγκόσμιας πολιτικής εχθρότητας και
αντιπαλότητας κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού του Βερολίνου από τους
Σοβιετικούς υπό τον Στάλιν (Ιούνιος 1948 – Μάιος 1949). Όμως υπήρξε ένα σύντομο
ειρηνικό χρονικό διάστημα, πριν αρχίσει πραγματικά ο Ψυχρός Πόλεμος και η Κίνα
γίνει κομμουνιστική, όπου μια τέτοια διεθνής συναίνεση μπορούσε να επιτευχθεί.
Ελεύθεροι
και ίσοι
Το
τεράστιο μέγεθος της κατάφωρης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη
διάρκεια του πολέμου είχε γαλβανίσει την αποφασιστικότητα των παγκόσμιων ηγετών
και πολλών ακαδημαϊκών να αποτρέψουν να επαναληφθούν σε τέτοια κλίμακα τέτοιου
είδους αδικίες. Η διατύπωση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων ήταν μέρος της προσπάθειας για τη δημιουργία καθολικής αποδοχής της
ιδέας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ως πυλώνα της νέας παγκόσμιας τάξης. Το πρώτο
άρθρο είχε ως εξής:
Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται
ελεύθεροι και ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική
και συνείδηση και πρέπει να ενεργούν ο ένας προς τον άλλο με πνεύμα
αδελφοσύνης.
Ο
Μάλικ είχε επιμείνει στο να συμπεριληφθεί η παραπάνω φράση με έντονους
χαρακτήρες για να τονιστεί η κεντρική θέση της ελευθερίας συνείδησης και
επιλογής. Προέτρεψε μάλιστα τους αντιπροσώπους να κοιτάξουν πέρα από τις
ιδεολογίες τους και να επικεντρωθούν πλήρως στον άνθρωπο ως πρόσωπο.
Αμφισβήτησε τόσο την κομμουνιστική αντίληψη του κολεκτιβισμού αφενός, όσο και
την καπιταλιστική άποψη της κοινωνίας ως ατομικιστικών μονάδων που αναζητούν οικονομικό
συμφέρον και μόνο.
Δύο
συγκεκριμένα άρθρα στη Διακήρυξη αυτή αποδίδονται στην επιρροή του. Το άρθρο 16
που αφορά το γάμο και την οικογένεια, το οποίο επιβεβαιώνει το δικαίωμα στο γάμο
(με ελεύθερη και πλήρη συναίνεση των συζύγων), τη σύσταση οικογένειας και τα
ίσα δικαιώματα κατά τη διάρκεια του γάμου και κατά τη διάλυσή του. Η οικογένεια
είναι η φυσική και θεμελιώδης ομαδική μονάδα της κοινωνίας και έχει δικαίωμα
προστασίας από την κοινωνία και το κράτος.
Το δεύτερο
άρθρο για τη διατύπωση του οποίου αγωνίστηκε είναι το άρθρο 18, το οποίο βέβαια
έκανε τους Σαουδάραβες να απέχουν από την ψηφοφορία και συνεχίζει μέχρι σήμερα να
εγείρει αντιρρήσεις ειδικά στον μουσουλμανικό κόσμο όπου συχνά παραβιάζεται:
Καθένας έχει δικαίωμα στην ελευθερία
σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.
Το
δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία να αλλάξει κανείς θρησκεία ή τις
πεποιθήσεις του και επίσης την ελευθερία, είτε μόνος είτε από κοινού με άλλους,
δημόσια ή ιδιωτικά, να εκδηλώνει τη θρησκεία ή τις πεποιθήσεις του μέσω
διδασκαλίας, άσκησης, λατρείας και τήρησης των κανόνων.
Αριθμός
ρεκόρ
Αναγνωρισμένος
παγκοσμίως για τον ρόλο του στην υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του απονεμήθηκε αριθμός ρεκόρ με πάνω από πενήντα
επίτιμους διδάκτορες από κορυφαία πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο. Ο Μάλικ, όπως
έγινε γνωστό, ακολουθούσε προσωπικό πρόγραμμα ανάγνωσης της Βίβλου, έγραψε
πολυάριθμα σχόλια για τη Βίβλο και τα γραπτά των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας.
Υπήρξε ενεργό μέλος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών από το 1967 έως το 1971
και ήταν αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Βιβλικών Εταιρειών (1966-71).
Στην κεντρική του ομιλία στα εγκαίνια του Κέντρου Billy Graham στο Wheaton College στην Αμερική, προειδοποίησε για τον επικείμενο ευαγγελικό αντι-διανοητισμό, τονίζοντας την ανάγκη «δύο καθηκόντων», αυτό της σωτηρίας της ψυχής και αυτό της σωτηρίας του νου. Μία από τις σκέψεις του:
Δεν θέλω να παραμείνω στην ευσέβεια – ζητώ και την αυστηρή πνευματική εκπαίδευση που οδηγεί στην τελειότητα του νου. Παρομοίως, δεν θέλω να παραμείνω στη λογική – ζητώ τη σωτηρία της ψυχής, τον φόβο του Κυρίου.
Πηγή: Jeff Fountain, Weekly Word
