Αίνιγμα και θαύμα ταυτόχρονα

Οι προφητείες της Βίβλου είναι ένα αίνιγμα για τους άθεους και ένα θαύμα για τους πιστούς αναγνώστες της.

Στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, ο απόστολος Παύλος περιγράφει τον εαυτό του ως εξής: «Ο Παύλος, δούλος του Ιησού Χριστού, που τον κάλεσε ο Θεός να γίνει απόστολος και τον ξεχώρισε για να διαδώσει το ευαγγέλιο. Προς όλους τους πιστούς της Ρώμης, που τους αγάπησε και τους κάλεσε ο Θεός. Ο Θεός είχε προαναγγείλει με τους προφήτες του στις ‘άγιες Γραφές’ το ευαγγέλιο για το Υιό του τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας» (Ρωμ. 1: 1-3).

Στο Ευαγγέλιο του Λουκά κεφ. 24, ο αναστημένος Χριστός δίνει τελευταίες οδηγίες στους αποστόλους, λίγο πριν από την τελική αναχώρησή Του: «Αυτά εννοούσα με τα λόγια που σας έλεγα όταν ήμουν ακόμη μαζί σας, ότι δηλαδή πρέπει να εκπληρωθούν όλα όσα είναι γραμμένα για μένα στο νόμο του Μωυσή, στους προφήτες και στους Ψαλμούς» (εδ. 44). Και μετά, ο Λουκάς γράφει ότι τους «φώτισε το νου, για να καταλαβαίνουν τις Γραφές, και τους είπε: ‘Οι Γραφές λένε ότι έτσι έπρεπε να γίνει, και έτσι έπρεπε να πάθει ο Μεσσίας, ν' αναστηθεί από τους νεκρούς την τρίτη μέρα και να κηρυχθεί στο όνομά του μετάνοια και άφεση αμαρτιών σ' όλα τα έθνη, αρχίζοντας από την Ιερουσαλήμ. Εσείς είστε μάρτυρες όλων αυτών’» (εδ. 45-48).

Στον Παύλο επίσης παρατηρούμε ότι όποτε πήγαινε σε μια νέα πόλη — βλ. Πράξεις 17, Πράξεις 18 και Πράξεις 19 — πήγαινε κατευθείαν στη συναγωγή όπου οι Εβραίοι λάτρευαν τον Θεό. Ο Λουκάς περιγράφει ότι «συλλογιζόταν μαζί τους από τις Γραφές, εξηγώντας και αποδεικνύοντας ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Μεσσίας». Τα στοιχεία που παρουσίαζε ο Παύλος στον κόσμο εκεί ήταν ισχυρά για δύο λόγους: Πρώτον επειδή υπήρξε η Ανάσταση και δεύτερον επειδή ο Ιησούς είχε εκπληρώσει όλες τις μεσσιανικές προφητείες και μπορούσε να επισημάνει αυτές τις προφητείες παραθέτοντας τα συγκεκριμένα εδάφια από την Παλαιά Διαθήκη και να δείξει πώς ο ίδιος είχε όντως «εκπληρώσει» όλες τις προφητείες. Αυτό εξηγεί την εκρηκτική ανάπτυξη της πρώιμης εκκλησίας. Το μήνυμα ήταν ισχυρό τότε, όπως και σήμερα.

Για τον Γάλλο μαθηματικό Blaise Pascal οι μεσσιανικές προφητείες έπαιξαν σημαντικό ρόλο για να έρθει στην πίστη. Αυτά γράφει στο περίφημο βιβλίο του, «Σκέψεις», πριν από τρεις περίπου αιώνες:

Οι προφητείες είναι η πιο ισχυρή απόδειξη του Ιησού Χριστού … επειδή το γεγονός που τις εκπλήρωσε είναι ένα θαύμα που υπάρχει από τη γέννηση της Εκκλησίας μέχρι το τέλος. Έτσι, ο Θεός ανέδειξε προφήτες σε διάρκεια χιλιάδων εξακόσιων ετών και τετρακοσίων ετών μετά. Μοίρασε  όλες τις προφητείες αυτές στους Ιουδαίους, οι οποίοι τις μετέφεραν σε όλα τα μέρη του κόσμου. Αυτή ήταν προετοιμασία για τη γέννηση του Ιησού Χριστού και καθώς το Ευαγγέλιό Του έπρεπε να γίνει πιστευτό από τον κόσμο, δεν ήταν μόνο απαραίτητο να υπάρχουν οι προφητείες ώστε να γίνει πιστευτό, αλλά οι προφητείες αυτές έπρεπε να ταξιδέψουν και σε ολόκληρο τον κόσμο, για να τις αγκαλιάσει ο κόσμος. … Αν ένας μόνο άνθρωπος είχε γράψει ένα βιβλίο γεμάτο προβλέψεις για τον Ιησού Χριστό, ως προς τον χρόνο και τον τρόπο του, και ο Ιησούς Χριστός είχε έρθει όπως αυτές οι προφητείες το είχαν προβλέψει, τότε αυτό καθαυτό το γεγονός θα είχε άπειρο βάρος. Αλλά υπάρχουν πολύ περισσότερα εδώ. Πρόκειται για τη συνέχεια ανθρώπων, επί τέσσερις χιλιάδες χρόνια, που συνεχώς και χωρίς παραλλαγή έρχονταν ο ένας μετά τον άλλον να προμηνύσουν το ίδιο γεγονός. Ένας ολόκληρος λαός που … θα έδινε συλλογική μαρτυρία για διαβεβαιώσεις, από τις οποίες οι ίδιοι δεν θέλησαν με κανέναν τρόπο  να οπισθοχωρήσουν ούτε και κάτω από απειλές ή διώξεις. Αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό [1].

Ο Peter Kreeft, φιλόσοφος στο Κολλέγιο της Βοστώνης, γράφει:

Αν υπολογίσει κανείς την πιθανότητα ένα άτομο να εκπληρώσει, εντελώς τυχαία, όλες τις μεσσιανικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης όπως τις εκπλήρωσε ο Ιησούς, η πιθανότητα θα ήταν τόσο αστρονομικά ελάχιστη όσο είναι η πιθανότητα να κερδίζεις στο λαχείο κάθε μέρα επί έναν ολόκληρο αιώνα. Κι αν ακόμα ο Ιησούς σκόπιμα προσπάθησε να εκπληρώσει τις προφητείες, σίγουρα ως άνθρωπος δεν μπορούσε να έχει τη δύναμη να κανονίσει τον χρόνο, τον τόπο, τα γεγονότα και τις συνθήκες της γέννησής Του ή τα γεγονότα μετά τον θάνατό Του [2].

Γι’ αυτό το λόγο ο J. I. Packer, στον πρόλογο του βιβλίου του Εντμουντ Κλόουνεϊ «Το μυστήριο που ξετυλίγεται» μπορεί να γράψει:

Η Βίβλος έχει μια οργανική συνοχή που είναι εκπληκτική. Τα βιβλία που γράφτηκαν με αιώνες διαφορά φαινόταν να έχουν σχεδιαστεί με σκοπό να συμπληρώνουν και να φωτίζουν το ένα το άλλο… Πραγματικά, η εσωτερική ενότητα της Βίβλου είναι ένα σημάδι και ένα θαύμα που αμφισβητεί την απιστία της δύσπιστης εποχής μας [3].

Στο βιβλίο του «Το Μόνιμο Θαύμα: Οι Προφητείες της Βίβλου», ο Σπύρος Φίλος εξετάζει αντιρρήσεις όπως, πώς γνωρίζουμε ότι οι προφητείες δεν γράφτηκαν μετά τα γεγονότα που προμήνυαν και ότι στις προφητείες δεν επρόκειτο για φαινόμενα τηλεπάθειας. 

Ο απροκατάληπτος ερευνητής θα ανακαλύψει ότι οι προφητείες της Αγίας Γραφής είναι αίνιγμα και θαύμα ταυτόχρονα.

---

[1] Μπλεζ Πασκάλ, Σκέψεις, § 706 και 710.

[2] Peter Kreeft, Christianity for Modern Pagans: Pascal's "Pensees", (Ignatius Press, San Francisco: 1993), σ. 264.

[3] Edmund Clowney, The Unfolding Mystery. Discovering Christ in the Old Testament, (P&R Publishing, Phillipsburg: 1989), σ. 8-9.